Wstęp: Z doświadczeń klinicznych wynika, że danym o obniżonym stężeniu sodu we krwi przypisuje się niewielką rolę. Celem niniejszej pracy jest ocena częstości występowania hiponatremii u pacjentów pulmonologicznych oraz jej wpływu na rokowanie u chorych na raka płuca. Materiał i metody: Badanie miało charakter retrospektywny i dotyczyło chorych diagnozowanych i/lub leczonych w Klinice Chorób Płuc. Badana grupa liczyła 449 chorych. Wyodrębniono dwie grupy pacjentów: chorych z rozpoznanym rakiem płuca (n-290) oraz pacjentów z hiponatremią wolnych od tego rozpoznania (n-159). Obliczono częstość występowania hiponatremii poszczególnych stopni w obu grupach pacjentów, w tym w przypadkach raka z podziałem na typy i podtypy histologiczne. W opracowaniu uwzględniono występowanie chorób współistniejących oraz stosowaną terapię. Wyniki: Hiponatremię stwierdzono u 46.9% chorych na raka płuca, w tym hiponatremię łagodną (Na 135–130 mmol/l), umiarkowaną (Na 129–125 mmol/l ) i ciężką (Na < 125 mmol/l) odpowiednio u 66.9%, 25%, 8.1% pacjentów. W grupie 159 chorych bez raka hiponatremię łagodną stwierdzono u 81.8%, umiarkowaną u 13.2%, a ciężką u 5% chorych (głównie wśród pacjentów z rozpoznaniem chorób śródmiąższowych i obturacyjnych). Hiponatremię rozpoznano u 52.6% chorych z rakiem drobnokomórkowym, u 45.2% chorych z rakiem niedrobnokomórkowym. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w częstości występowania hiponatremii w poszczególnych podtypach raka niedrobnokomórkowego. W grupie chorych z rakiem stwierdzono znamiennie statystycznie większą częstość zgonów wewnątrzszpitalnych u pacjentów z hiponatremią tj. 28.7% vs. 7.8% (p < 0.001). Wnioski: Hiponatremia jest zaburzeniem stwierdzanym w różnych chorobach płuc, najczęściej bo u około 50% chorych z rozpoznanym rakiem płuca. Wystąpienie hiponatremii istotnie wpływa na gorsze rokowanie w tej grupie chorych.