Wykorzystując konstrukt antropologiczny relacji z miejscem pobytu na osi „miejsce – nie-miejsce” autorstwa M. Auge oraz podejście systemowe S. Minuchina zbadano podstawowe wymiary, istotne z punktu widzenia charakteru i efektywności stosowanej strategii akulturacyjnej: bliskość rodzinną i wzorce kontaktów zewnętrznych (będące funkcją granic systemowych), do których dodano rodzaj relacji z miejscem pobytu, porównując po 30 kobiet i mężczyzn, żyjących na emigracji z osobami przebywającymi na stałe w Polsce. Do badań wykorzystano Dyferencjał Semantyczny Do Badania Struktury Rodziny własnego autorstwa, skonstruowany zgodnie z zasadami metodologicznymi dla konstrukcji narzędzi tego typu. Uzyskane wyniki wskazują, że rodziny emigracyjne to systemy dążące do bardziej zacieśnionych, a nawet niekiedy splątanych relacji wewnętrznych (fuzja bądź triangulacja) oraz jasno zdefiniowanych kontaktów zewnętrznych jako nie do końca bezpiecznych, potrzebnych czy użytecznych (continuum Minuchinowskiej hipoindywiduacji co odróżnia je od rodzin nieemigracyjnych. O fakcie, iż kraj aktualnego pobytu nie stał się dla emigrantów „miejscem” świadczy, oprócz tendencji do spędzania czasu w rodzinie jako środowisku podstawowym, zjawisko stosunkowo niskiego przywiązania współczesnych emigrantów do miejsca aktualnego zamieszkania. Fakty te wskazują na lokowanie się raczej w obszarze separacji i relatywizmu miejsca, aniżeli integracji przez badane rodziny emigracyjne, co stanowi nieefektywną strategię akulturacyjną.