W dobie wzrastającej chorobowości z powodu niewydolności serca znaczenia nabiera poszukiwanie potencjalnie odwracalnych przyczyn, doprowadzających do dysfunkcji mięśnia sercowego. Kardiomiopatia tachyarytmiczna (tachycardia-induced cardiomyopathy – TIC,) według aktualnie obowiązującej klasyfikacji jest postacią kardiomiopatii rozstrzeniowej, niezwiązaną z występowaniem rodzinnym. Patomechanizm prowadzący do rozwinięcia objawów niewydolności serca w TIC, znany od stu lat, związany jest z szybką czynnością hemodynamiczną komór, której podłożem najczęściej jest arytmia. Rozpoznanie kardiomiopatii tachyarytmicznej można postawić jedynie retrospektywnie, kiedy po wyleczeniu arytmii czynność komór ulega poprawie lub normalizacji. Dłuższy czas trwania arytmii i większy stopień uszkodzenia serca zmniejszają szansę na powrót prawidłowej czynności hemodynamicznej mimo uzyskania kontroli rytmu. Biorąc pod uwagę częstość występowania tachyarytmii w populacji pacjentów z NS należy oczekiwać, że u istotnego odsetka pacjentów TIC może przynajmniej współodpowiadać za upośledzenie czynności komór serca. Pojawiające się współcześnie prace prowadzone na nielicznych i niejednorodnych grupach pacjentów sugerują niedocenianie związku między zaburzeniami rytmu serca a pogorszeniem funkcji serca jako pompy. Tym samym częstość rozpoznawania TIC wydaje się znacznie zaniżona. W dobie, kiedy postęp w zakresie elektrokardiologii stwarza możliwości skutecznego leczenia zaburzeń rytmu, warto częściej poszukiwać tej potencjalnie odwracalnej postaci kardiomiopatii w populacji chorych z NS.